Allah korkusu, mültecilik, eğitim ve pek tabi kısıtlı şartlar filmin temelini oluşturuyor. Yokluk ne kadar da değerli kılıyor okumayı. Heves katlanarak artıyor her eksiklikte.
2002 yılında Mohsen Makhmalbaf elinde kamerası ile Afganistan-İran sınırındaki bir köyü ziyaret eder. Taliban rejimi sonrasında İran'a sığınan 3 milyon mültecinin sorunlarından biridir eğitim. Ülkeye yasal yollardan girmedikleri için gerekli evraklara sahip değiller ve bu nedenle çocuklar okula gidemiyorlar. Din öğretileri de okula giden çocukların öğrenmelerine engel olabiliyor. Yaşam ve kültürleri Taliban rejiminden öylesine etkilenmiş , Allah ve günah kavramları öylesine katı öğretilmiş ki şaşırıp kalabiliyorsunuz.
EN BEĞENDİĞİM DİYALOG : Samira, burkasını çıkararak yüzünü açmanın günah olduğuna inanmaktadır. Öğretmeninin yüzünü açma isteğini reddettiği için sınıftan atılır. Arkadaşı ikna etmek için yanına gelmiştir.
Arkadaşı : Yüzümü açarak ben günah işledim sen de bunu yapabilirsin.
Samira : Ben günaha girmeyeceğim.
Arkadaşı : Lütfen yap! 10 tane dua okursun. Çarşafımı kaldırdım daha sonra af dileyeceğim.
EN İLGİNÇ KARE : Yokluk çocukların eğlence anlayışını da değiştiriyor. Bir ağaç kavuğu nasıl eğlendirebilir ki insanı? Çocuk olmak yeterli.
Film sonrasında, konunun tartışma yarattığı ve İran Meclisinde kabul edilen bir tasarı ile 700.000 çocuktan 500.000'i okuma imkanı bulduğu söylenmektedir.
Peki, Samira okumak uğruna o körü körüne bağlı olduğu inancını aşıp, kendi deyimiyle günaha girecek mi?
İran ve taliban arasındaki politik gerginlik filme çok güzel yansıtılmış'Yönetmen aşırı taraflı davranarak taliban ve dine karşı akıl almaz iftiralar atmış
YanıtlaSil